Czarodzieje - Lev Grossman

Autor: Lev Grossman

Tytuł: Czarodzieje

Wydawnictwo: Sonia Draga
      

 

 

 

 

Gdy, będąc w bibliotece, przeczytałam na okładce 'Czarodziejów”, że to taka poruszająca, przepełniona magią książka, miałam nadzieję na... Cóż, na poruszającą, przepełnioną magią książkę. A co dostałam? Kilkaset stron czystych męczarni.

 

 

Zacznę od głównego bohatera. Przez cały czas spędzony z książką nie mogłam odpędzić myśli, że jest on jednym wielkim męczennikiem i malkontentem. Nawet gdy dostał to, czego zawsze chciał (magii), gdy miał dziewczynę, znajomych, niczego mu nie brakowało – uważał świat za jedno wielkie bagno, w którym tkwi po uszy. Jeszcze nigdy nie znienawidziłam tak żadnego bohatera. Jak na tak wybitnie inteligentnego, zachowywał się jak, za przeproszeniem, skończony idiota. Niesmak, jaki wywołuje ten bohater, jest po prostu nie do przetrawienia.

 

 

Akcja... Tak naprawdę nie widziałam tu żadnej akcji aż do zakończenia książki, gdzie na ostatnich kilkudziesięciu stronach zaczęło się coś dziać. Powieść jest denna, według mnie nie zawiera nic wartego uwagi. Liczyłam na magię w zupełnie nowej odsłonie, na porywającą historię pełną tajemnic i pokonywania własnych słabości. Odniosłam wrażenie, że w tej książce o magii brakuje właśnie magii.

 

 

Ilość błędów przyprawia o dreszcze. Te potknięcia (kosmiczne wywrotki) stylistyczne, spotykane na każdym kroku, jeszcze bardziej utrudniały przebrnięcie przez książkę, jakby i bez nich nie było to trudne. Osoba przeprowadzająca korektę powinna się znać na swojej profesji, przynajmniej moim skromnym zdaniem, a w tym wypadku... Istnieje możliwość, że ze względu na niezbyt interesującą fabułę sprawdzający po prostu zasnął i nie wykonał swojej pracy. Uh, uwzięłam się na tę książkę, co? To chyba dlatego, że miałam wobec niej spore oczekiwania.

 

 

Za dużo wulgaryzmów. Rozumiem, zbuntowani nastolatkowie, zdobywcy świata, wiecznie pijani, ale, panie Grossman, dlaczego aż tyle? Ilość przekleństw pasuje raczej do jakiegoś kryminału, w którym głównym bohaterem jest zbir bez górnych jedynek, którego jedyną rozrywką jest liczenie kapsli od piwa, a nie do powieści dla młodzieży. A z relacji między bohaterami i ich zachowań można wysnuć tylko jeden wniosek – alkohol, brak szacunku i seks to najlepszy scenariusz dla młodzieży.

 

 

Jedynym dobrym punktem książki jest koniec. I o dziwo nie tylko dlatego, że to KONIEC. Wydarzenia zamykające powieść były dosyć interesujące, jednego nawet nie przewidziałam (przynajmniej nie od razu). Jednak to jedyny promyk tej książki, który nie ma takiej siły, by przebić się przez gęsty mrok całej reszty.

Zmusiłam się (nie spodziewałam się, że mam aż tak dużo silnej woli) do przeczytania całej książki, co było istną katorgą, tylko ze względu na to, że ostatnimi czasy nie kończyłam zbyt wielu książek i chciałam się wreszcie przekonać, czy w bardzo kiepskich powieściach da się znaleźć coś wartościowego. Wniosek? Nie bardzo. Kilka nielicznych momentów dających się przełknąć nie jest warte takiego poświęcenia. Czytanie ma być przyjemnością, a w tym przypadku zadowolenie to ostatnie, co mogłoby mi towarzyszyć.

 

 

    Ocena: -3/10