wtorek, 24 grudnia 2013

Wesołych Świąt!



Kochani!

Nadszedł czas, na który wiele osób czeka  z niecierpliwością. Czas, gdy można zasiąść przy stole zastawionym samodzielnie przygotowanymi potrawami, zaśpiewać świąteczne piosenki i kolędy z rodziną, zanurkować pod choinkę w poszukiwaniu prezentów. Jedni nie znoszą świąt, inni je uwielbiają. Dla mnie jest to okres, gdy mogę poświęcić więcej czasu bliskim, porozmyślać o kończącym się roku i intensywniej pomyśleć o swoim życiu. Do świąt podchodzę z nastawieniem bardziej tradycyjnym i rodzinnym niż religijnym, jednak i ono jest obecne.
Jednak nie piszę tego posta, aby przybliżyć Wam moje święta, tylko po to, by złożyć Wam życzenia.

     Mam nadzieję, że spędzicie ten magiczny czas w ciepłej, rodzinnej i spokojnej atmosferze, ciesząc się z obecności bliskich Wam osób. Obyście byli zadowoleni z prezentów, nie przejedli się za bardzo domowymi przysmakami i spędzili wspaniałe chwile w świetle lampek choinkowych i świec. Życzę Wam również udanego, pełnego zabawy i śmiechu sylwestra! Mam nadzieję, że nowy rok przyniesie Wam mnóstwo pięknych, wartych zapamiętania chwil, ogromnych pokładów radości i miłości - przyjacielskiej, rodzinnej, partnerskiej; każdej, byleby prawdziwej i wspaniałej. Niech każdy cel będzie osiągalny, każdy smutek pokonany, a wiara i siła niezachwiana.

Wesołych Świąt i szczęśliwego nowego roku!

niedziela, 15 grudnia 2013

Lisa Genova „Lewa strona życia”

Lewa strona życia - Lisa Genova
Autor: Lisa Genova
Tytuł: Lewa strona życia
Wydawnictwo: Papierowy Księżyc
Ilość stron: 408
Rok wydania: 2012

Co byś zrobił, gdyby Twój świat nagle zmniejszył się o połowę?
 
Sarah Nickerson ma wszystko pod kontrolą. Każda minuta jej życia jest dokładnie zaplanowana, nie ma w nim miejsca na najmniejszy błąd czy opóźnienie.
Jednak okazuje się, że nie nad wszystkim da się zapanować. Sekunda nieuwagi na drodze, tragiczny wypadek i diagnoza choroby, która może okazać się nieuleczalna, zburzą idealny domek z kart, który zbudowała Sarah.
 
Zespół pomijana stronnego – takie słowa padają z ust lekarza, gdy Sarah budzi się po wypadku i nie widzi męża, choć słyszy jego głos, nie może odnaleźć sztućca na tacy, choć mówią jej, że on na pewno tam jest. Cała lewa strona świata kobiety została wymazana. Wszystko, co nie znajduje się po prawej stronie, jest ignorowane przez mózg Sary. Lewa ręka? Jaka lewa ręka? Przecież nie ma żadnej lewej ręki ani lewej nogi.
Od tej pory Sarah będzie musiała nauczyć się żyć na wolniejszych obrotach, być zdaną na pomoc innych. Zadecyduje, co jest dla niej naprawdę ważne, jakie wartości powinny stać na pierwszym miejscu, a jakie można umieścić nieco niżej. Zmierzy się z bezradnością, wstydem i zależnością od drugiego człowieka.
Cała powieść nie opiera się tylko na chorobie Sary. Mamy tu problem z matką, której wcześniej praktycznie nie było w życiu głównej bohaterki. Widzimy też radości i problemy życia rodzinnego Sary – pocieszną Lucy, słodkiego Linusa i inteligentnego Charliego, którego zachowanie martwi jednak rodziców i nauczycielkę. Tak jak w „Motylu”, tutaj również świat choroby i zwyczajnego życia przeplatają się ze sobą, tworząc harmonijną całość.
 
 
Lisa Genova przedstawia w swoich powieściach kobiety silne, ambitne, pewne siebie. Osiągnięte sukcesy i pozycja społeczna motywują je do walki o odzyskanie dawnego życia, odzyskanie dawnego „ja”. Bohaterka „Lewej strony życia” stale powtarza sobie „Dawałam sobie radę z zarządzaniem tysiącami spraw, więc z tym sobie nie poradzę?” Mimo momentów załamania znajduje w sobie siłę do stawiania czoła kolejnym przeciwnościom, nie poddaje się i dalej dąży wyznaczonego sobie celu.
 
Kolejny raz Lisa Genova zaserwowała czytelnikom powieść obyczajową z wnikliwym spojrzeniem na chorobę. Dużo informacji na temat pomijania lewostronnego ujętych w taki sposób, by czytelnik nie zagubił się w medycznych labiryntach nazw i charakterystyki choroby. Poruszająca powieść zabarwiona humorem i sarkazmem pokazująca nieprzewidywalność losu i siłę człowieka, która potrafi wynieść go ponad każde cierpienie.
 
Momentami czytanie utrudniały błędy – pozjadane kawałki wyrazów, dużo przecinków umieszczonych w niewłaściwych miejscach.
 

piątek, 6 grudnia 2013

Grudniowy stosik

źródło: loveit.pl
 
 

Śnieg powrócił, a wraz z nim zjawił się szaleńczy wiatr, który wygina drzewa, bije po twarzy i powoduje szkody.
Dzisiaj po raz pierwszy w tym roku poczułam zbliżające się wielkimi krokami święta. Ozdobiłam pokój światełkami, co chwilę nucę pod nosem kolędy, rozmyślam o pysznych ciasteczkach, które upiekę. Kolejne kilkadziesiąt dni będzie bogate w różne uroczystości - półmetek, Wigilia, sylwester, moja 18-nastka. Mam nadzieję, że nie pogubię się w tym szale przygotowań i uda mi się wygospodarować wystarczającą ilość czasu na oddanie się lekturze.
A tak przedstawia się mój stosik na grudzień:

 
Kimberly Freeman Wzgórze dzikich kwiatów
Nicholas Sparks Bezpieczna przystań (dzisiaj skończyłam ją czytać)
C.S.Lewis Dopóki mamy twarze
John Green Gwiazd naszych wina (nareszcie ją dorwałam!)
Jane Austen Rozważna i romantyczna
Adam Mickiewicz Pan Tadeusz (lektura, która zapewne pożre najwięcej czasu i energii)
 
 
Zapowiada się interesująco i różnotematycznie. W pierwszej kolejności sięgnę chyba po Greena, potem zabiorę się za "Dopóki mamy twarze". Mam nadzieję, że żadna powieść mnie nie rozczaruje, bo mam co do nich spore oczekiwania.
 
Trzymajcie się ciepło!

 

sobota, 30 listopada 2013

Podsumowanie listopada

Choć według kalendarza jeszcze jej nie ma, dla mnie już zaczęła się zima. Kilka dni śniegu, minusowe temperatury i czerwony od mrozu nos - tak, zima bije się z jesienią o władzę.
Brakuje mi słońca, jasnych niedzielnych poranków i ciepła, ale pory roku się zmieniają i nic na to nie poradzę ;)

W listopadzie przeczytałam 2 książki + III część "Dziadów", więc jest troszkę lepiej niż w październiku i liczę na to, że dzięki przerwie świątecznej w grudniu uda mi się przeczytać jeszcze więcej.
Łączna liczba przeczytanych stron: 952

Lewa strona życia - Lisa Genovahttp://s.lubimyczytac.pl//upload/books/148000/148102/352x500.jpg
 
 
 
Dwie świetne powieści - jedna poruszająca i życiowa, druga trzymająca w napięciu i ekscytująca. Bardzo się cieszę, że udało mi się przeczytać "Lewą stronę życia", gdyż "Motyl" tej samej autorki zrobił na mnie piorunujące wrażenie i czułam, że tym razem Lisa Genova także poruszy moje serce.
 
Listopad był dla mnie miesiącem, w którym pozwoliłam sobie na więcej luzu. Po chorobie, zaległościach i kilogramach stresu musiałam złapać oddech i poświęcić trochę więcej czasu na małe lenistwo, a więc spotkania ze znajomymi i oglądanie filmów oraz seriali. Dalej mam mnóstwo nauki, ale staram się podchodzić do niej z większym dystansem i tak gospodarować czasem, żeby każdego dnia znaleźć chwilę dla siebie.
 
Mam nadzieję, że trzymacie się zdrowo i ciepło w tym zarazkowym sezonie i życzę Wam samych wspaniałych powieści! 

czwartek, 14 listopada 2013

Tess Gerritsen „Ostatni, który umrze”

Ostatni, który umrze - Tess Gerritsen
Autor: Tess Gerritsen
Tytuł: Ostatni, który umrze
Tytuł oryginału: LAST TO DIE
Wydawnictwo: Albatros
Ilość stron: 430


Mieli umrzeć za pierwszym razem. Ale wciąż żyją. Czas więc ponowić próbę.
 
          Teddy, Claire i Will – trójka dzieci, których rodzice zginęli w strasznych okolicznościach. Których rodzice zostali zamordowani. Po trafieniu do rodzin zastępczych mieli odzyskać spokój i wrócić do normalnego życia. Jednak bezpieczeństwo nie trwa długo – zabójca nadal jest na wolności i rozpoczyna kolejną rzeź. Opiekunowie zostają zabici z zimną krwią, a dzieci cudem uchodzą z życiem dzięki pomocy tajemniczej kobiety. Trafiają do Evensong – szkoły otoczonej hektarami lasu, chronionej przez systemy alarmowe, żelazne ogrodzenie i uzbrojonego leśniczego. Jednak mimo tylu zabezpieczeń ktoś przedostaje się do szkoły i zostawia ostrzeżenie… Czy szkoła, która miała być azylem, okaże się miejscem egzekucji?
W sprawę angażują się Jane Rizzoli (policjantka pracująca w wydziale zabójstw) i Maura Isles (specjalistka medycyny sądowej) – bohaterki większości powieści Tess Gerritsen.
 
          To pierwszy thriller, z jakim miałam do czynienia. Jestem pozytywnie zaskoczona i myślę, że jeszcze nie raz sięgnę po ten gatunek.
Niewątpliwie największym plusem tej powieści jest akcja. Autorka stale trzyma nas w napięciu, momentami czułam się tak, jakbym była w książce i musiała uciekać przed czającym się za plecami złem. Nie ma chwili bez adrenaliny i podążania po nitce do końca zagadki.
Mimo tego, że jest to kontynuacja przygód Jane i Maury, dostajemy nową historię i mimo kilku wątków nawiązujących do innych powieści, nie ma problemu z odnalezieniem się w wydarzeniach, więc spokojnie można sięgnąć po tę pozycję bez zapoznawania się z wcześniej wydanymi książkami (tak jak zrobiłam to ja).
Tess Gerritsen potrafi wciągnąć czytelnika do wykreowanego świata, oj potrafi. Pochłonęłam książkę w dwa dni, uzależniłam się od dążenia do rozwiązania sprawy. To właśnie dobrze zbudowane napięcie i świetna akcja sprawiły, że wystawiłam temu thrillerowi tak dobrą ocenę. Jednak po odłożeniu powieści doszłam do wniosku, że czegoś mi w niej brakowało, a i niektóre wydarzenia były nieco(!) naciągane.
Mimo wszystko polecam tę książkę tym, którzy lubią porządną dawkę napięcia z humorem i sarkazmem w tle.

sobota, 2 listopada 2013

Podsumowanie października

 


www.loveit.pl

 
        Październik zaskoczył mnie kilkakrotnie pięknymi, słonecznymi dniami. Gdyby cała jesień tak wyglądała, na pewno obdarzyłabym ją wielką sympatią. Oczywiście nie zabrakło też zimna, wiatru i szronu, ale mimo wszystko październik był dosyć pogodnym miesiącem.
Niestety był też miesiącem zawalonym nauką, może dwa razy zdarzyło mi się mieć pół godziny dla siebie. Odbiło się to na czytaniu książek, co doprowadza mnie do szewskiej pasji. To najgorszy wynik od początku mojego książkoholizmu. Na szczęście książka, którą przeczytałam, była świetna. W innym wypadku chyba bym się załamała.

http://s.lubimyczytac.pl/upload/books/62000/62801/352x500.jpg
 
Harper Lee Zabić drozda
 
        Z biblioteki przywędrował do mnie mój pierwszy thriller - Ostatni, który umrze. Mam nadzieję, że mi się spodoba i będę częściej sięgać po tego typu książki.
 
Trzymajcie się ciepło! :)

niedziela, 27 października 2013

Lisa Scottoline „Spójrz mi w oczy”

Spójrz mi w oczy - Lisa Scottoline
Autor: Lisa Scottoline
Tytuł: Spójrz mi w oczy
Rok wydania: 2012
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Ilość stron: 488

 
Ile kroków dzieli miłość i egoizm?
Jak wiele jesteśmy w stanie poświęcić, by zatrzymać przy sobie to, co dla nas ważne?
 
Ellen jest wspaniałą matką. Choć praca pochłania ogromną ilość czasu, kobieta stara się jak najlepiej wykorzystać wolne chwile, bawiąc się z synkiem i pokazując mu świat. Spokojne dni zostają jednak wywrócone do góry nogami przez ulotkę znalezioną w skrzynce. Ellen początkowo nie może uwierzyć w to, co widzi. Wypiera z głowy natrętne myśli, nie akceptuje tego, co się dzieje – z ulotki patrzy na nią mały Will. A przynajmniej dziecko, które wygląda dokładnie tak jak on. Porwany. Porwany, porwany, porwany. To jedno słowo wwierca się w oczy Ellen. Ale przecież to niemożliwe. Will jest jej synkiem. Adopcja przebiegła legalnie. Prawda?
 

 

Od tej chwili Ellen na własną rękę rozpoczyna śledztwo. Wyszukuje mnóstwo informacji w Internecie, śledzi podejrzane osoby, rozmawia z ludźmi, którzy mogą coś wiedzieć. Choć próbuje sobie wmawiać, że to wszystko jest niemożliwe, że podobieństwo jest przypadkowe, a Will w żaden sposób nie jest powiązany z porwanym Timothym, coraz więcej poszlak prowadzi do rozwiązania, które może zrujnować życie Ellen i jej dziecka. Jednak czy rozłąka jest najgorszym zakończeniem śledztwa? Czy zagadkowe zgony osób, które są w jakiś sposób powiązane z Willem, nastąpiły przypadkiem? Niespodziewanie wszystko przybiera o wiele bardziej dramatyczny obrót niż Ellen się spodziewała. Czy życie chłopca, które kiedyś wisiało na włosku, znowu jest zagrożone? Co zrobi matka, by chronić swoje dziecko? 
 
 
To już druga powieść pani Scottoline, którą przeczytałam i muszę powiedzieć, że bije na głowę „Ocal mnie”. Dobrze wykreowani bohaterowie, ciągła akcja, jedna zagadka prowadząca do drugiej. Autorka potrafi grać na emocjach, trzymać w napięciu, ale i wywoływać uśmiech. Pokazuje, jak silna jest więź pomiędzy matką a dzieckiem, ile trudu wymaga podjęcie decyzji dobrej nie dla nas samych, ale dla kogoś, kogo kochamy. „Spójrz mi w oczy” to poruszająca powieść o poszukiwaniu prawdy, walce o szczęście i wewnętrznym rozdarciu z dodatkiem dramatycznych zwrotów akcji i starciem z przestępczością.

 

 

                                                                                                                   

niedziela, 13 października 2013

Co mi w duszy gra...

Dzień dobry :)

W poniedziałek nie idę do szkoły i dzięki temu dłuższemu weekendowi mogę szybciutko dodać wpis na bloga i zabrać się za pisanie recenzji.
Dziś mam dla Was kilka kolejnych piosenek. Zapraszam na posłuchanie magicznych utworów Florence + the Machine.

Cosmic Love


No Light, No Light
 
Drumming Song
 
 
Never Let Me Go
 
 
 
Only If for a Night
 
 

Nie są to wszystkie piosenki, które najbardziej lubię, ale resztę dodam przy okazji "mieszanych" utworów.

Trzymajcie się ciepło!

sobota, 5 października 2013

Jandy Nelson „Niebo jest wszędzie”

Niebo jest wszędzie - Jandy Nelson
Autor: Jandy Nelson
Tytuł: Niebo jest wszędzie
Tytuł oryginału: Sky is everywhere
Wydawnictwo: Amber
Ilość stron: 368

Ludzi można stracić na różne sposoby – przez kłótnię, gdy poróżnimy się tak bardzo, że nie chcemy się więcej widzieć; przez oddalenie się od siebie, gdy nasze ścieżki zaczynają biec w dwóch zupełnie różnych kierunkach a osoba, którą znaliśmy na wylot, staje się zupełnie innym człowiekiem; a w końcu przez śmierć, która brutalnie wyrywa z naszego świata ukochaną osobę.

 


Chcesz powiedzieć, co ciekawego wydarzyło się dzisiaj w szkole, ale w ostatniej chwili zamykasz usta. Chcesz wyjść spod kołdry i przejść do drugiego łóżka, żeby szeptem wyjawić sekret, ale przypominasz sobie, że zastaniesz tam pustkę. Chcesz się przytulić i poczuć bicie ukochanego serca, ale ono przecież już od dawna stoi w miejscu.

 


Lennie każdego dnia od nowa przeżywa śmierć swojej starszej siostry, Bailey. Nie potrafi myśleć o niej bez bólu, nie jest w stanie wynieść jej rzeczy ze wspólnego pokoju i wyrzucić z głowy myśli o śmierci ani na chwilę. Jednak gdy Toby, chłopak Bailey, coraz częściej przebywa w pobliżu jej domu i wyraża słowami te same emocje i uczucia, które nosi w sobie Lennie, dziewczyna zatapia się w jego oczach i ustach, na moment zlewając ich wspólny ból w jedno i wylewając go poza ciała. Tylko jak później pozbyć się palącego poczucia winy i wyrzutów sumienia, które są jak piętno odciśnięte na duszy?

Dodatkowo sytuacja komplikuje się, gdy do szkoły przychodzi nowy uczeń, Joe – przystojny, radosny i utalentowany muzycznie. Choć początkowo Lennie nie chce się przed nim otworzyć, po jakimś czasie Joe wydobywa z niej muzykę, która została uciszona przez rozpacz, a także porusza serce Lennie, które przecież nie powinno więcej kochać tak, jak kochało siostrę. Jednak czy szczęście i miłość naprawdę nie mogą istnieć obok bólu i tęsknoty za kimś, kogo się utraciło?

 


Mam bardzo mieszane odczucia co do tej książki. Przez pierwsze kilka rozdziałów miałam ochotę ją zamknąć i więcej nie otwierać przez ciągłe „WTF?” i „niewiarykurnagodne” (co za dużo, to i molik nie wytrzyma). Zastanawiałam się, gdzie to ciepło i drgające serce, które rzekomo zapewnia ta powieść. Tak naprawdę odkryłam je dopiero pod koniec i raz łza zakręciła mi się w oku, ale wcześniej (mimo tego, że bohaterka ciągle wyrażała swój smutek) brakowało mi atmosfery, której oczekiwałam. Choć to powieść o stracie najbliższej osoby i ciągłym przeżywaniu żałoby, momenty refleksyjne i poruszające zostały przyćmione przez infantylne zachowania nastolatek.

Uważam, że autorka nie wykorzystała nawet w 80% pola do wykazania się, które tematyka książki mogłaby jej zapewnić. Szala wagi przechyliła się z „poruszająca” na „mam ciągłą ochotę na całowanie i inne igraszki, na dodatek z więcej niż jednym chłopakiem”.

 

Niewątpliwie momentami odnajdziemy w tej powieści momenty piękne i nastrojowe, jednak nie dostałam od tej historii dokładnie tego, co chciałam. Nastrój, który się utworzył, zbyt często zostawał zburzony. Plusem książki są zapiski Lennie (jej przemyślenia, rozmowy z Bailey)  na karteczkach/kubkach/papierkach, które możemy zobaczyć na poszczególnych stronach.

poniedziałek, 30 września 2013

Podsumowanie września

Wrzesień jest jednym z najmniej lubianych przeze mnie miesięcy - trzeba wrócić do szkoły, wyciągnąć z szafy płaszcze i szaliki, zmagać się z jesiennym wiatrem i deszczem. Oczywiście jesień ma też swoje uroki, np. zmieniające kolor liście, na które mogę patrzeć bez końca. Ale że jestem okropnym zmarzluchem i osobą ciepłolubną - ciepłe miesiące najbardziej mi odpowiadają i nic tego nie zmieni ;).



We wrześniu udało mi się przeczytać tylko 3 książki (pierwsze dwa tygodnie zajęło mi czytanie Anny Kareniny, której niestety nie udało mi się skończyć, gdyż termin w bibliotece był nieustępliwy, ale wrócę do tej powieści, gdy tylko będę miała dłuższą przerwę od nauki [a więc pewnie dopiero w wakacje...]).

Niebo jest wszędzie - Jandy Nelsonhttp://s.lubimyczytac.pl/upload/books/148000/148784/352x500.jpgKordian - Juliusz Słowacki
 
Jandy Nelson Niebo jest wszędzie
Lisa Scottoline Spójrz mi w oczy
Juliusz Słowacki Kordian
 
 
 
Spójrz mi w oczy to naprawdę niesamowita powieść. Nie mogłam się od niej oderwać. Z kolei Kordian był męczarnią, chyba najcięższa lektura, jaką do tej pory przeczytałam. Co do Niebo jest wszędzie - mam mieszane uczucia, którymi podzielę się z Wami wkrótce w recenzji.
 
 
Trzymajcie się ciepło! 

piątek, 20 września 2013

Co mi w duszy gra...

Dobry wieczór, moliki!

Oj, czuć jesień, czuć. Robi się coraz chłodniej i chodzę opatulona szalikiem jak Eskimos, ale mimo wszelkich starań zachowania zdrowia rozchorowałam się i dopiero teraz wracam do siebie. Wypiłam hektolitry domowego soku malinowego i nie wiem, jak przeżyję bez niego zimę, bo powoli kończą się zapasy! A sklepowy to już nie to samo ;)

Kto nie lubi wypić czegoś ciepłego na rozgrzanie? Zwłaszcza podczas lektury!



 


Dzisiaj mam dla Was kilka kolejnych piosenek. Ed Sheeran - usłyszałam jedną piosenkę i się zakochałam. Mogę słuchać jego utworów w nieskończoność. Porusza wszystkie wrażliwe struny mojej duszy. Zapraszam do podróży w głąb serca.


Give me love     

 
 
The A team
 
Small Bump
 
 
 
Lego house
 
Drunk


Z braku czasu lub siły nie napisałam jeszcze recenzji "Niebo jest wszędzie", ale mam nadzieje, że niedługo wszystko będzie gotowe. W szkole zaczęła się prawdziwa robota i całymi dniami siedzę nad zeszytami, a jakby tego było mało ciągle mam problemy ze snem. Także czuję się jak jakiś malutki robocik, któremu odcięto zasilanie.

Trzymajcie się ciepło i dzielnie walczcie z zarazkami!

sobota, 7 września 2013

John Green „Papierowe miasta”

Papierowe miasta - John Green
Autor: John Green
Tytuł: Papierowe miasta
Tytuł oryginału: Paper Towns
Wydawnictwo: Bukowy Las
Ilość stron: 400

 
 
Quentin (dla przyjaciół Q) to sympatyczny, inteligentny nastolatek, od lat zakochany w swojej fascynującej sąsiadce, Margo. Traci nadzieję na to, że dziewczyna zwróci na niego uwagę, gdy nagle pewnej nocy, zakamuflowana niczym ninja, zjawia się w jego pokoju i wciąga go w swój plan zemsty, który odmieni Q i wywróci kilka najbliższych dni do góry nogami. Marzenia o wielkiej miłości będą jednak musiały poradzić sobie z trudną przeszkodą – Margo znika następnego ranka i nikt nie ma pojęcia, gdzie się podziała. Wygląda jednak na to, że zostawiła Quentinowi wskazówki, które mają go do niej doprowadzić. Czy jednak tropy, którymi podąża wraz z przyjaciółmi, naprawdę są sprawka Margo, czy to los chce, by Q odnalazł dziewczynę, która od zawsze zaprzątała jego myśli?

Już dawno nie śmiałam się podczas czytania książki. Naprawdę. A czytając „Papierowe miasta”… Co chwilę miałam uśmiech na ustach albo chichotałam pod nosem. Dialogi bohaterów są naprawdę dobrze poprowadzone, nie brakuje solidnej dawki humoru, która łagodzi melancholijność powieści i ponure wydarzenia. John Green nie popadł ze skrajności w skrajność – nie było ani cukierkowo, ani kompletnie dramatycznie. Autor ma lekkie pióro, kartki mkną jedna po drugiej. Nie mamy tu do czynienia z banalnym, prostym językiem, choć oczywiście zdarza się, że bohaterowie wypowiadają się w sposób młodzieżowy i nieskomplikowany, ale nie jest to infantylne i pisarz raczy nas też bardziej wyszukanymi zwrotami.

Pomysł sam w sobie nie jest zły, jednak nie do końca przekonuje mnie mroczna, tajemnicza nastolatka, za którą czwórka ludzi mknie na łeb na szyję, tak naprawdę poruszając się po omacku. Choć odkrywanie tajemnic często nie przychodziło Q łatwo, przez całą akcję poszukiwawczą miałam wrażenie, że jednak to wszystko nie gra tak czysto, jak powinno. Mimo wszystko powieść dostarcza pozytywnych emocji, zmusza do chwili zastanowienia i pozytywnie zaskakuje stylem. Choć nie wywarła na mnie ogromnego wrażenia, na pewno przeczytam inne książki pana Greena z nadzieją na to, że okażą się jeszcze lepsze niż „Papierowe miasta”.
 
Ocena: 7,5/10

 

 

poniedziałek, 2 września 2013

Podsumowanie sierpnia

Sierpień upłynął mi stanowczo zbyt szybko, za to przyniósł kilka dobrych powieści.

W tym miesiącu przeczytałam 4 książki:

Błędne siostry - Renata L. GórskaOcal mnie - Lisa ScottolinePapierowe miasta - John GreenNie odchodź, Julio - Ewa Barańska

1. Renata L. Górska Błędne siostry (przeczytanie tej książki zajęło mi najwięcej czasu i momentami było bardzo nużąco)
2. Lisa



W sierpniu zaczęłam również czytać Annę Kareninę. Póki co przeczytałam zaledwie 145 stron (na 909, zapisanych drobnym drukiem). Momentami jest mi ciężko przebrnąć przez niektóre fragmenty, ale mam nadzieję, że powieść mi się spodoba.

Wiem, że recenzje pojawiają się rzadko i nie będę się usprawiedliwiać brakiem czasu, bo ostatnio miałam go sporo. Jest to spowodowane moim brakiem systematyczności (zwłaszcza jeśli chodzi o coś, co robię szczególnie dla siebie samej), którą muszę w sobie wypracować i blog powoli mnie do tego motywuje. Teraz jednak zaczął się rok szkolny i naprawdę będę miała minimum wolnych chwil na czytanie i pisanie opinii, ale mam nadzieję, że będę się one pojawiać w niedużych odstępach czasowych.

Życzę Wam wytrwałości w nauce i pracy, a także optymizmu i uśmiechu, które wielokrotnie potrafią rozjaśnić nawet najbardziej pochmurny dzień. :)

piątek, 30 sierpnia 2013

Ewa Barańska „Nie odchodź, Julio”

Nie odchodź, Julio - Ewa Barańska
Autor: Ewa Barańska
Tytuł: Nie odchodź, Julio
Wydawnictwo: TELBIT
Ilość stron: 254


Choć Julia jest ambitna, inteligentna i wrażliwa, a jej uroda odbiega od wyglądu reszty dziewczyn, nie ma zbyt wielu znajomych ani chłopaka, któremu mogłaby oddać swoje serce. Tkwi w cieniu popularnej siostry, a jej ulubionym zajęciem jest czytanie książek, dzięki którym poszerza wiedzę z interesujących ją dziedzin.
W jej życie równocześnie wkrada się miłość i choroba. Choroba, która kładzie się cieniem na przyszłość. Miłość, która nie spocznie, dopóki nie uratuje swojej drugiej połówki.

W bohaterach tej powieści następuje dużo przemian. Widzimy, jak Wiktor zrzuca klapki z oczu i dostrzega, co naprawdę liczy się w drugiej osobie; do Julii dociera, że ona także może być szczęśliwa; Kalina w inny sposób zaczyna postrzegać swoją siostrę. Ewa Barańska pokazuje nam, jak zmienia się rzeczywistość ludzi zakochanych, zranionych, chorych. Jak jedna chwila, jedno słowo może nas przybliżyć do drugiej osoby, ale i od niej oddalić.

Pod koniec książki odbywa się istny wyścig z czasem – wyścig o wspólne chwile, wspaniałe wspomnienia, przyszłość, życie. Możemy zobaczyć jak wiele zmienia miłość, ile determinacji kryje się w osobie, która walczy o dobro kogoś, kogo kocha.
Choć zdarzają się momenty lekkie i przyjemne, przez większość czasu obserwujemy zmagania z samotnością, chorobą, widmem śmierci, ale również dowody wielkiej miłości głównych bohaterów.

Zakończenie być może niektórym przypadnie do gustu, mi się jednak nie podoba. Lubię, gdy autor zostawia czytelnikowi odrobinę miejsca dla wyobraźni i dopisania kawałka własnego zakończenia, ale w tym wypadku zostałam praktycznie z zerowym punktem zaczepienia. Pani Barańska dała nam zupełnie wolną rękę. Nie chcę za dużo wypowiadać się w tym temacie, żeby nie zburzyć Wam elementu zaskoczenia, jeśli będziecie chcieli sięgnąć po tę powieść, ale mimo wszystko uważam, że to autor powinien zakończyć książkę, kierując ją na konkretny tor, a my powinniśmy jedynie nim podążyć i ewentualnie w swoim wyobrażeniu dodać mu rozwidleń.

czwartek, 22 sierpnia 2013

Co mi w duszy gra...

Miały być recenzje, a tu cicho sza. Byłam na wyjeździe i nie miałam głowy do pisania, za to przeczytałam dwie powieści i już powoli szykuję opinie. Póki co mam dla Was kolejne "Co mi w duszy gra". Ostatnio był zespół Imagine Dragons, a dzisiaj kilka melancholijnych, wolniejszych piosenek.


Krewella Alive
 
Damien Rice 9 crimes
 
 
Nina Nesbitt Make me fall
 
 
Gabrielle Aplin Please don't say you love me
 

Cassadee Pope Wasting All These Tears

 
Oj, rozpędziłam się. Wrzuciłabym tego o wiele więcej, ale co za dużo to niezdrowo, a i następnym razem pokażę Wam również kilka wywołujących łezkę piosenek jednego z moich ulubionych wykonawców.

sobota, 10 sierpnia 2013

Kathryn Stockett „Służące”

Służące - Kathryn Stockett
Autor: Kathryn Stockett
Tytuł: Służące
Tytuł oryginału: The help
Wydawnictwo: Media Rodzina
Ilość stron: 581

          Na każdym kroku możemy zobaczyć zatruwającą życie nietolerancję – ktoś nie tak się ubiera, nie tak mówi, nie wygląda jak modelka/model, ma głupie zainteresowania, jest innego koloru skóry. Jednak z biegiem czasu ludzie zaczynają akceptować coraz więcej rzeczy, które im nie odpowiadają, a przynajmniej nie okazują jawnie swojej niechęci.
A jak to wyglądało w Missisipi w roku 1962?
 
          „Tak, proszę pani. Naturalnie, proszę pani. Już się robi, proszę pani”. Służące zgadzają się ze wszystkim, co powiedzą ich pracodawczynie. Bo chcą? Oczywiście, że nie. Bo muszą. Wystarczy jedno słowo, by wylądować na ulicy, bez słowa podziękowania za wiele lat ciężkiej pracy i znoszenia kaprysów oraz rozkazów („Czy możesz?” dla białych pań nie istnieje w odniesieniu do służby, „Dziękuję” tym bardziej.) i spalić za sobą wszystkie mosty. Zamordują czarnoskórego? A co to kogo obchodzi? Pot spływa po plecach, a kręgosłup nie wytrzymuje? Rób tonę ciasteczek na spotkanie dam i jeszcze się ciesz, że dostajesz minimalną (a czasem nawet nie) płacę. Mogłabym tak wymieniać i wymieniać, bo tego typu sytuacji w tej książce znajdziemy multum. Wielokrotnie nie mogłam powstrzymać zdenerwowania, gdy czytałam poszczególne fragmenty. Autorka przedstawiła nam losy ludzi, którzy każdego dnia musieli walczyć o to, by nie narazić się białym.
 
          Bohaterowie tej powieści są po prostu świetni. Każdy jest inny, ich typy charakteru zapadają w pamięć. Już dawno nie miałam do czynienia z tak barwnymi, a przy tym naturalnymi i rzeczywistymi postaciami.
 
Minny… Ah, tej to lepiej nie zaleźć za skórę! Cięty język i pyskowanie to jej znaki rozpoznawcze. Ilekroć czytałam akcje z jej udziałem nie mogłam powstrzymać się od uśmiechu, a jednocześnie jakiegoś ciepłego uczucia. Bo choć Minny jest niesamowicie buńczuczna i z pozoru twarda jak skała, musi zmagać się z przemocą męża pijaka, oszczerstwami białych pań i, jak każda ciemnoskóra, poniżaniem.
 
Aibileen to lekarstwo na wszelkie rany – gdy Minny ma kłopoty, to ona podnosi ją na duchu i szuka rozwiązań; gdy białe panie nie okazują miłości swoim dzieciom, to ona przytula je i powtarza, że są „dobre, mądre, ważne”; gdy panienka Skeeter chce dać czarnoskórym głos, to ona namawia ich do wypowiedzenia słów. Aibileen jest postacią, która daje nadzieję, nawet gdy wszystko wydaje się stracone.
 
 
Rozwiane, mocno kręcone włosy, indywidualizm, palce wybrudzone tuszem drukarskim, nieakceptowanie zasad – Skeeter stanowczo nie pasuje do innych panien w swoim wieku. Nie chce szybko wychodzić za mąż (cios prosto w serce matki), nie fascynuje jej gra w brydża. Jej zainteresowania są zupełnie inne – chce zostać pisarką. Chce pisać o rzeczach ważnych, ukazywać całą prawdę. Gdy pewne zdarzenia zbudują w jej głowie pomysł, a służące okażą się sojusznikami w walce o sprawiedliwość – czy uda jej się pokazać światu, jak wygląda rzeczywistość?
 
          „Służące” to powieść niesamowicie ciepła, ale i niezmiernie smutna. Poniżanie, oszustwa, tragedie, zawiść, żal – to wszystko znajdziemy na kartach tej powieści i to w dużym natężeniu. Ale odnajdziemy tu również mnóstwo humoru, wsparcia i nadziei. Kataryn Stockett napisała książkę, która wywołuje wiele emocji i zasługuje na aprobatę za podjęcie tematów, do których często odwracamy się plecami – rasizm, egoizm, wykorzystywanie swojej pozycji, niesprawiedliwość.
Przeczytajcie, a nie pożałujecie!
 
 
■ ■ ■

 
 
Zachęcam Was też do obejrzenia filmu – to jedna z nielicznych sytuacji, gdy film jest równie dobry jak książka i nie potrafię wybrać, co bardziej przypadło mi do gustu.
 
 
 
Rewelacyjni aktorzy!
 
 
 
 


wtorek, 6 sierpnia 2013

Co mi w duszy gra...

Niedawno wpadłam na pomysł dorzucenia czegoś „nieksiążkowego” na bloga. Czegoś, co pozwoli Wam poznać mnie z nieco innej strony i być może odnaleźć coś dla siebie. O czym mowa? Otóż o… muzyce.

Raz w tygodniu postaram się dodać kilka piosenek, które są moimi ulubionymi, w danym momencie krążą mi po głowie, niedawno trafiły do mojego zbioru muzycznego. Czasem będą utrzymane w jednym klimacie, innym razem wymieszam kompletnie różne nastroje i style – po prostu dowiecie się, co mi w duszy gra ;)

Może znajdziecie dla siebie coś, co Wam się spodoba, a czego nigdy wcześniej nie słyszeliście. Wiem, że taką „drogą pantoflową” często można poznać wykonawców, na których w innym wypadku prawdopodobnie nigdy by się nie trafiło.


Na pierwszy ogień idzie zespół, który zawładnął moim sercem, uszami i głośnikami – Imagine Dragons. Uważam, że ich wszystkie piosenki są bardzo dobre, ale dzisiaj pokażę Wam te, które najbardziej lubię i których mogę słuchać bez przerwy.


Bleeding out
 
It's time
 



Demons

Radioactive


Uwielbiam ich, uwielbiam, uwielbiam!

A jeśli chodzi o książki - niedługo pojawi się recenzja „Służących”. :)


środa, 31 lipca 2013

Podsumowanie miesiąca

Wakacje - dla molików to czas, w którym mogą poświęcić więcej uwagi książkom i nadrobić czytelnicze zaległości. Oczywiście ja też miałam takie plany, ale niestety coś stanęło mi na drodze do ich zrealizowania. Mianowicie jestem w trakcie pewnej kuracji i przez branie leków moje oczy kompletnie nie nadawały się do funkcjonowania - utrzymanie ich otwartych było istną torturą, a czytanie, korzystanie z komputera czy oglądanie telewizji... Było jeszcze gorzej. Przepłakałam kilka dni, ubolewając nad tym, że przez całe wakacje (i wiele następnych miesięcy, bo kuracja będzie trwała co najmniej pół roku) będę musiała ograniczyć wszystkie przyjemności do minimum. Na szczęście pod koniec miesiąca zaczerwienienie, palenie i suchość oczu się zmniejszyły, więc mogłam szybko przeczytać choć dwie książki więcej, choć problem znowu zaczyna się nasilać i boję się, że sierpień też nie będzie zbyt książkoowocny. :(

No, ale przejdę do rzeczy. W lipcu przeczytałam tylko 4, ale za to świetne książki:

Jedna chwila - Sarah RaynerI wciąż ją kocham - Nicholas SparksSłużące - Kathryn StockettObiecaj mi - Richard Paul Evans

Wybaczcie nierówności, ale szczerze mówiąc nie chce mi się teraz tego dopracowywać.

1. Sarah Rayner - Jedna chwila
2. Nicholas Sparks - I wciąż ją kocham
3. Kathryn Stockett - Służące
4. Richard Paul Evans - Obiecaj mi

Mam nadzieję, że miło spędzacie wakacje z przyjemną lekturą w dłoni. I że Wasze wyniki są dużo lepsze od mojego! ;)

Na mojej półce czekają Papierowe miasta i Ocal mnie, jutro zaczynam czytać Błędne siostry, a na czytniku czytam Samotność w sieci, która musi jednak trochę poczekać na dokończenie z racji goniących terminów w bibliotece.

Niedługo zaprezentuję Wam małą nowość, która pojawi się na moim blogu i (o dziwo) nie jest związana z książkami.

Korzystajcie z wakacji i czytajcie, czytajcie, czytajcie!

wtorek, 30 lipca 2013

Alloma Gilbert „Ocal mnie od złego"

Ocal mnie od złego - Alloma Gilbert
Autor: Alloma Gilbert
Tytuł: Ocal mnie od złego
Wydawnictwo: Społeczny Instytut Wydawniczy Znak
Ilość stron: niestety nie pamiętam; jest to wydanie kieszonkowe


Są powieści lekkie i przyjemne, idealne na ciepłe poranki z kubkiem kawy w ręce. Są takie, które przenoszą do magicznego świata i długo z niego nie wypuszczają. Ale są i takie, które zostawiają czytelnika z rozszerzonymi źrenicami i żołądkiem związanym w supeł przez ilość strachu, cierpienia, brutalności i goryczy, którymi są przesiąknięte kartki. Właśnie do tej ostatniej kategorii należy „Ocal mnie od złego”.
Na samą myśl o tej książce mam ściśnięte gardło. Bo w mojej głowie od razu pojawia się pytanie: „Jak tak można?!”
 
 
Alloma wygląda jak cyganka. Jak prawdziwe „wcielenie zła”, „diabelskie nasienie”. Codziennie musi znosić tortury i bez słowa poddawać się karom, jakie wymyśli dla niej opiekunka. Picie płynu do naczyń. Głodówki. Bicie kijem w podeszwy stóp. Zjadanie psich odchodów. Odkąd dziewczynka trafiła pod opiekę Eunice, która przyjęła już pod swój dach trójkę innych dzieci, jej życie zmieniło się w piekło, a każdy kolejny dzień był walką o zachowanie szacunku do samej siebie.
 
Ta historia wydarzyła się naprawdę. Jest spisana ręką Allomy, która starała się przekazać wszystko widziane oczami dziecka, dodając uwagi osoby dorosłej, którą się stała, dzięki czemu możemy zobaczyć, jak z biegiem czasu zmieniło się jej myślenie i sposób patrzenia na pewne sprawy.
 
Pamiętam, jak koleżanka przedstawiała tę książkę w klasie (każdy uczeń miał omówić wybraną powieść) i po przeczytaniu brutalnego fragmentu wiele osób mówiło „to obrzydliwe”. Tak, to było obrzydliwe. Ale po pierwsze było s t r a s z n e.
Podczas czytania wielokrotnie byłam zszokowana, wściekła, rozżalona. Nie mogłam pojąć (i dalej nie potrafię), jak można być tak bezdusznym, by krzywdzić kogoś w tak bezlitosny sposób. Jak można tak krzywdzić niewinne dziecko, zniszczyć całe jego życie, psychikę, poczucie własnej wartości.
 
Ta książka mnie przeraziła. Ludzka nienawiść potrafi być tak wielka, że ciężko mi to ogarnąć myślami. Widzimy tu, że dziecko wierzy w to, co wpajają mu dorośli – Eunice mówiła Allomie, że jest dzieckiem szatana, jest zła i pełna grzechu, a wszystkie kary są stosowane dla jej dobra i mogą pomóc zmniejszyć jej grzeszność – i dziewczynka uwierzyła w jej słowa, a to przekonanie zakorzeniło się w niej na długi czas.
 
„Ocal mnie od złego” to trudna opowieść o ogromnym bólu, zatraceniu własnej osobowości, a wreszcie powolnym i trudnym powrocie do normalnego życia. Polecam ją Wam, żebyście mogli zobaczyć, jak wiele cierpienia mogą skrywać ściany domu i dziecięce serca.

czwartek, 18 lipca 2013

Sarah Rayner „Jedna chwila”

Jedna chwila - Sarah Rayner
Autor; Sarah Rayner
Tytuł: Jedna chwila
Tytuł oryginału: One moment, one morning
Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Ilość stron: 502



Zwyczajny dzień w pociągu. Każdy pasażer zajmuje się swoimi sprawami – czytaniem gazety, słuchaniem muzyki, robieniem makijażu, aż nagle w jednej chwili wszyscy skupiają się na tym samym – mężczyźnie, który dostaje ataku serca.
W ciągu kilku godzin los trzech pasażerek zejdzie na inną, wspólną ścieżkę, która, choć wyboista, może zaprowadzić je do zupełnie nowych miejsc.
 
Lou jest terapeutką, pracuje z młodzieżą sprawiającą problemy. Ma dosyć rodzinnych sekretów i chce w końcu wyznać matce, że jest lesbijką. Widzi śmierć mężczyzny w pociągu i wsiada do taksówki z Anną.
 
Anna jest copywriterem. Ma problem ze swoim partnerem, Stevem, który zbyt często sięga po alkohol i urządza w domu awantury. Jest najlepszą przyjaciółką Karen.
 
Karen to matka dwójki dzieci. Pewnego ranka jej mąż, Simon, umiera w pociągu. Od tego czasu Karen na nowo uczy się życia i radzenia sobie z bólem po stracie ukochanego.
 
Te trzy kobiety, choć z pozoru kompletnie od siebie różne, łączy chęć odnalezienia swojego „ja”, walka z przeciwnościami losu, uwalnianie się z więzów smutku, rozgoryczenia i strachu.
 
Wystarczy jedna chwila, by czyjeś życie kompletnie się zmieniło. Chwila uśmiechu, strachu, smutku, zaskoczenia – to właśnie chwile tworzą nasze istnienie.
Sarah Rayner pokazuje nam, jak jeden moment może wpłynąć na nasze dalsze wybory, zachowania, postrzeganie świata.
Autorka napisała pełną ciepła powieść o prawdziwej przyjaźni, która może narodzić się w najmniej oczekiwanej sytuacji, powolnym uwalnianiu się od cierpienia, odwadze w dążeniu do harmonii z samym sobą i prawdziwej sile relacji między ludźmi.
 

poniedziałek, 1 lipca 2013

Podsumowanie czerwca

Czerwiec był miesiącem pełnym pracy i zamieszania - ostatnie kartkówki, stres związany z ocenami końcowymi, załatwianie papierkowych spraw. Na szczęście czerwiec otwiera też drzwi do tego, co moliki lubą najbardziej (no, najbardziej po książkach) - wakacji! Nareszcie sprawdziany, wczesne wstawanie i wszelkie inne męczące rzeczy związane ze szkołą zostają za nami, a przed nami już tylko odpoczynek, uzupełnianie straconej energii i więcej czasu na czytanie!

W czerwcu przeczytałam 4 książki. Zaczęłam nawet piątą, ale była tak nudna i zupełnie nie w moim stylu, że niestety porzuciłam ją po kilkunastu stronach (mowa o Pionowych formach wyciszenia).


Czarownice z Salem Falls - Jodi PicoultPewnego dnia - Emily GiffinSiedem lat później - Emily Giffin


  • Jodi Picoult - Czarownice z Salem Falls
  • Emily Giffin - Pewnego dnia
  • Emily Giffin - Siedem lat później
  • Chas Newkey-Burden - Adele. dziewczyna, która rozkochała w sobie świat

Plany czytelnicze na najbliższe dwa miesiące? Cóż, na półce czekają dwie książki ( Jedna chwila i Służące), zarezerwowałam w bibliotece kilka pozycji (m.in. Annę Kareninę, z którą bardzo chcę się zapoznać). Pod ręką mam też kilka własnych nabytków, ale na razie się z nimi wstrzymam.
[Ostatnio do mojej domowej biblioteczki dołączyła książka cudownej Jodi Picoult W imię miłości. W Tesco wydanie kieszonkowe kosztowało 9,99 i grzechem byłoby zostawienie tego maleństwa ;)]

Życzę Wam udanych wakacji, mnóstwa wspaniałych wspomnień i książkowego szaleństwa!

P.

niedziela, 30 czerwca 2013

Lauren Oliver Trylogia Delirium

Delirium - Lauren OliverPandemonium - Lauren Oliver
Requiem - Lauren Oliver



Wyobrażacie sobie świat bez miłości? Nie tylko tej pomiędzy kobietą a mężczyzną -  bezwarunkowej miłości matki do dziecka, miłości do przyjaciela czy tej do bliźniego. Bo tutaj nie chodzi wyłącznie o buchające uczucie. Znika troska, empatia, współczucie. Znika, gdy do akcji wkracza remedium.

 


Miłość jest chorobą. Najgroźniejszą chorobą, której można pozbyć się tylko w jeden sposób – zażywając remedium. Właśnie w takim świecie żyje Lena. Jak wszyscy mieszkańcy drży na myśl o tym, że Amor deliria nervosa mogłaby się w niej zagnieździć i spustoszyć cały jej organizm. Odlicza dni do zabiegu, chcąc jak najszybciej uciec od niebezpieczeństwa zarażenia się najgorszą z możliwych chorób. I gdy jest już o krok od „wolności”, całe jej życie wybucha i przeistacza się w coś zupełnie innego.

„Delirium” czytałam z zapartym tchem. Przewracałam kartki i myślałam: „O rany, to niesamowite/ przerażające / niemożliwe / cudowne”. Doceniłam historię, która ma w sobie głębię, a nie jest tylko zwykłym tomiszczem nafaszerowanym ckliwymi scenami i pustymi słowami. To powieść, która pokazuje nam, jak wielki wpływ na nasze życie ma miłość (lub jej brak). Pokazuje obłudę, iluzję porządku zbudowaną na kłamstwie i manipulacji. „Delirium” to historia zawierająca wiele emocji i w y w o ł u j ą c a wiele emocji. Pozostawia w człowieku dużo  pytań – o co warto walczyć? I czy znaleźlibyśmy w sobie siłę, by to zrobić?

„Pandemonium” jest częścią, która podobała mi się najmniej. Zawiera kilka zaskakujących zwrotów akcji, jest naładowana napięciem, ale nie czułam przy niej tego samego co podczas czytania pierwszego i ostatniego tomu. Była dla mnie takim spokojnym wdechem przed prawdziwą bombą.

 


No i  „Requiem”… O rany, to był dopiero emocjonalny ładunek. Czułam się tak, jakbym wypiła całą beczkę kawy. Chłonęłam wydarzenia z niecierpliwością, a drugiej strony nie chciałam czytać zbyt szybko, żebym nie musiała rozstawać się z tą historią. To niesamowite – czytać i kompletnie się zatracić w fikcyjnym świecie.


Lauren Oliver przedstawiła nam wizję świata, w którym miłość jest najgroźniejszą chorobą, z którą rząd chce walczyć za wszelką cenę. Jednak gdy okazuje się, że miłość jest wolnością, a wszystko inne więzieniem – czy jakiekolwiek przeszkody są w stanie nas zatrzymać?
 


Celowo zdradziłam tylko ogólny zarys fabuły, nie zagłębiałam się w poszczególnie wydarzenia z każdej książki. Podstawowy opis można przeczytać z tyłu każdej książki. A ta seria jest tak niezwykła, że warto się w nią rzucić jak na głęboką wodę, odkrywając jej wyjątkowość samodzielnie, ze znajomością jak najmniejszej ilości szczegółów.
 
Ocena całej trylogii: 8,5/10

wtorek, 25 czerwca 2013

Adele. Dziewczyna, która rozkochała w sobie świat


Autor: Chas Newkey-Burden
Tytuł: Adele. Dziewczyna, która rozkochała w sobie świat
Tytuł oryginału: Adele. The Biography
Wydawnictwo: Pascal
Ilość stron: 221



Adele ma niesamowity głos. Gdy słucham jej piosenek, lekko unoszę się nad ziemią, a na moich plecach odbywa się istny wyścig ciarek. Jest bardzo utalentowaną wokalistką, odbiegającą wyglądem od dzisiejszych standardów (i dobrze!). Wiedziałam o tym przed sięgnięciem po jej biografię. A po przeczytaniu… Cóż, wiem niewiele więcej.

 
Owszem, z książki dowiadujmy się kilku rzeczy o jej dzieciństwie, mamy podane informacje o jej szkole, a później o stopniowym wspinaniu się po śliskiej drabinie sukcesu. Jednak sam obraz Adele według mnie jest przedstawiony w dość minimalistyczny, ubogi sposób.
Ponadto za dużo tu niepotrzebnie rozbudowanych wątków o innych osobach, bez których czytelnik na pewno mógłby się obejść.
Jest to pierwsza biografia, po jaką sięgnęłam, więc nie mam żadnego porównania – kieruję się tylko odczuciami. Mimo to uważam, że życie Adele mogłaby zostać opisane w bogatszy, bardziej interesujący sposób.

 
Warto sięgnąć po tę biografię, chociażby dla poczucia humoru Adele, ironicznych tekstów artystki i poznania jej gustu muzycznego, który kształtował się przez wiele lat. Po przeczytaniu czuć jednak niedosyt. Te 220 stron można by spokojnie skrócić do 120 i dopisać coś zupełnie innego niż to, co zawierają.
Źródło okładki